എന്റെ കുളവയൽ

ഇത് കുള വയൽ.കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞാൽ കാൽപ്പന്തു കളിയുടെ ആരവമുയർന്നിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ  സ്റ്റേഡിയം.

കൊട്ടിലഹൈസ്കൂളിൽ പഠിച്ചിരുന്ന കാലം.മദ്ധ്യ വേനലവധിക്കാല സായാഹ്നങ്ങൾഅടിച്ചു തിമർത്തിരുന്ന നെൽപാടങ്ങൾ.കടുത്തവരൾച്ചയിൽ വിണ്ടുകീറി ഒരിറ്റു ദാഹജലത്തിനായ്  യാചിക്കുന്നതായി അവനു തോന്നി.

ബാബൂംമധൂംപ്രകാശനും സതീശനുംകൂട്ടുകാരൊക്കെ പലയിടങ്ങളിലായി.മഴക്കാലമായാൽ കൂട്ടുകാരത്ത് മീനുകളും നീർക്കോലികളും പുളയ്ക്കുന്ന പാടത്തിറങ്ങി മീൻ വേട്ട നടത്തും.നീർക്കോലി പാമ്പിനെ അവനു ഭയംകര പേടിയാണ്.

കുടക്കമ്പി കൊണ്ടുള്ള അമ്പുംവില്ലും സൂചിക്കമ്പിയും ചൂണ്ടലും തോർത്ത് വലയും എന്തെല്ലാം ആയുധങ്ങൾ.ചളിവെള്ളത്തിൽ വീണ് നനഞ്ഞൊട്ടി കയറിച്ചെല്ലുമ്പോൾ അച്ഛന്റെ കയ്യീന്ന് വാങ്ങിക്കൂട്ടിയ അടിയുടെവേദന ഓർക്കുമ്പോളിപ്പോഴുമുണ്ട്.

ആ കാലം ആനന്ദത്തിന്റേതായിരുന്നു.ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾക്ക് അന്യമായത്.അവൻ കുളവയൽ പാടത്ത് ഓരോന്നോർത്തിരുന്നു.

കാലിൽ ഒരു നനുനനുപ്പ് അവനൊന്നേ നോക്കിയുള്ളൂ.''അയ്യോ!! അമ്മേ നീർക്കോലി'' അവൻ ജീവനും കൊണ്ടോടി.ആ പഴയ ഉശിരുള്ള ഓട്ടം.

-പ്രശാന്ത് കണ്ണോം-